سلسله اشكانيان در سال 250 قبل از ميلاد توسط اَرَشك يكي از رؤساي قبايل پارت در حدود خراسان و گرگان تأسيس شد و 29 پادشاهِ اين سلسله، به مدت 470 سال بر ايران حكم راندند. به دنبال گسترش قلمرو اشكانيان و مجاورت با روم، حكومت اشكانيان از يك حكومت محلي در نواحي شرقي فلات ايران به يك امپراتوري بزرگ جهاني مبدل شد و از اين پس با امپراتوري روم درگيري پيدا كرد. اشكانيان و روميان بارها بر سر تصرف سرزمين‏هاي بيشتر با يك‏ديگر جنگيدند اما روميان مهاجم هرگز توفيق چنداني نيافتند. آخرين پادشاه اشكاني به نام اردوان پنجم با اين‏كه قواي روم را درهم شكست و حتي آنها را مجبور به پرداخت غرامت كرد، اما در برابر رقيب داخلي خود، اردشير بابكان تاب مقاومت نياورد و در جنگي كه ميان اين دو روي داد، كشته شد و بدين ترتيب سلسله شاهنشاهي اشكاني نيز فرو پاشيد. قلمرو حكومت اشكانيان در دوره عظمت آن از مشرق تا هندوكش و حدود پنجاب، از شمال تا رود جيحون و درياي خزر، از جنوب تا درياي عمان و از غرب تا رود فرات بود. پس از انقراض اشكانيان، سلسله پادشاهي ساسانيان بر سر كار آمد و دور تازه‏اي از جور و ظلم آغاز گرديد.